Wat is toch de aantrekkingskracht van het dorpje ergens in het midden van Frankrijk dat ik 7 jaar elk jaar naar of het dorpje zelf ga of naar een ontmoeting van de gemeenschap? Tussen 2013 en 2016 was Taizé zelfs altijd mijn zomervakantie bestemming.
Graag wil ik in een reeks van drie artikelen er achter komen wat dit voor mij heeft betekend en met jullie mijn ervaringen delen van de ontmoetingen in, en met de gemeenschap van, Taizé. Dit eerste deel zal gaan mijn kennismaking met de gemeenschap. De overige twee zullen gaan over de ervaringen, hoe het mij heeft veranderd en wat het in mijn dagelijks leven heeft veranderd.
Als ik teruggraaf in mijn jeugd blijkt Taizé altijd al aanwezig is geweest. Om te beginnen bij de liederen van Taizé. Liederen die in de kerk gemeenschap waar ik in ben opgegroeid vaak zijn gezongen en volgens en in mijn herinnering altijd de mooiste liederen zijn die werden gezongen.
Dit is een van de liederen https://www.youtube.com/watch?v=sd5xONSriHY
Graag wil ik in een reeks van drie artikelen er achter komen wat dit voor mij heeft betekend en met jullie mijn ervaringen delen van de ontmoetingen in, en met de gemeenschap van, Taizé. Dit eerste deel zal gaan mijn kennismaking met de gemeenschap. De overige twee zullen gaan over de ervaringen, hoe het mij heeft veranderd en wat het in mijn dagelijks leven heeft veranderd.
Als ik teruggraaf in mijn jeugd blijkt Taizé altijd al aanwezig is geweest. Om te beginnen bij de liederen van Taizé. Liederen die in de kerk gemeenschap waar ik in ben opgegroeid vaak zijn gezongen en volgens en in mijn herinnering altijd de mooiste liederen zijn die werden gezongen.
Dit is een van de liederen https://www.youtube.com/watch?v=sd5xONSriHY
Ook het beroemde taizékruisjes staan mij bij, we hadden er een thuis liggen en de voorganger van toen had er altijd een buiten zijn toga hangen. Dit komt natuurlijk door de lange geschiedenis die Emmen heeft met de gemeenschap, iets waar je verderop op deze website meer over kan lezen.
Altijd sluimerend aanwezig geweest zou je kunnen zeggen en het is wel eens voorgekomen dat er tegen mij is gezegd: “Yoeri dat is echt wat voor jou, je moet eens met de reis meegaan.” Het probleem met zo’n opmerking is dat als iemand zegt dat ik iets moet doen ik denk: dat beslis ik zelf wel. Hier komt bij kijken dat ik altijd dacht dat is niets voor mij. Wat precies de reden was waarom ik dat dacht kan ik helaas niet meer voor de geest halen. Waarschijnlijk had het te maken dat ik het idee had dat daar veel mensen met hetzelfde doel samen kwamen en dat je zeker in je geloof moest staan wil je, je er thuis voelen. Ik heb echter altijd getwijfeld over alles en heb een grote allergie tegen eensgezindheid. Dit zegt erg veel over mijn karakter merk ik nu. Maar dat is iets voor een lange avond in een kroeg. Als je daar meer over wil weten.
Later toen ik verhuisde naar Nijmegen voor een poging tot studeren ben ik betrokken geraakt bij de oecumenische studentenkerk waar elke woensdag middag een Taizégebed werd gehouden. Ik dacht op een gegeven moment laat ik daar maar eens gaan kijken. De beste omschrijving die ik kan geven aan het gevoel dat toen over mij heen kwam was: thuiskomen. Een gebed van een klein halfuur met het zingen steeds 1 zin op mooie muziek terwijl je gezamenlijk op de grond zit en met een paar minuten stilte. Ik voelde mij als een vis in het water.
Dit was in 2010 en eind van dat jaar was er in Rotterdam de jaarlijkse Europese ontmoeting van de gemeenschap en na de positieve ervaringen bij de studentenkerk heb ik me maar aangemeld voor de ontmoeting. Teruglezend in mijn dagboek naar wat ik tijdens de ontmoeting heb opgeschreven. Lees ik dat ik tijdens de vieringen in Ahoy een oase van rust, stilte en vrede ervoer. Verbondenheid voelde onder mensen die geraakt zijn door het verhaal van de kerk, een verbondenheid die over culturele en taalkundige grenzen heen gaat. Ook staat mij nu nog bij dat ik toen heb ervaren dat ik daar mag zijn wie ik ben. Mijzelf niet beter hoef voor te doen. Onvoorwaardelijke acceptatie. Zelfs voor een twijfelkont als ik. En die eensgezindheid waar ik zo bang voor was bleek wel mee te vallen.
Het is samen te vatten met de woorden verbondenheid, acceptatie en harmonie. Drie woorden die altijd weer terug komen als ik mij laat onderdompelen in het wonder dat Taizé heet.
Als ik dit zo lees lijkt het mij logisch dat na 2011 dit wonder mij niet meer los heeft gelaten.
Altijd sluimerend aanwezig geweest zou je kunnen zeggen en het is wel eens voorgekomen dat er tegen mij is gezegd: “Yoeri dat is echt wat voor jou, je moet eens met de reis meegaan.” Het probleem met zo’n opmerking is dat als iemand zegt dat ik iets moet doen ik denk: dat beslis ik zelf wel. Hier komt bij kijken dat ik altijd dacht dat is niets voor mij. Wat precies de reden was waarom ik dat dacht kan ik helaas niet meer voor de geest halen. Waarschijnlijk had het te maken dat ik het idee had dat daar veel mensen met hetzelfde doel samen kwamen en dat je zeker in je geloof moest staan wil je, je er thuis voelen. Ik heb echter altijd getwijfeld over alles en heb een grote allergie tegen eensgezindheid. Dit zegt erg veel over mijn karakter merk ik nu. Maar dat is iets voor een lange avond in een kroeg. Als je daar meer over wil weten.Later toen ik verhuisde naar Nijmegen voor een poging tot studeren ben ik betrokken geraakt bij de oecumenische studentenkerk waar elke woensdag middag een Taizégebed werd gehouden. Ik dacht op een gegeven moment laat ik daar maar eens gaan kijken. De beste omschrijving die ik kan geven aan het gevoel dat toen over mij heen kwam was: thuiskomen. Een gebed van een klein halfuur met het zingen steeds 1 zin op mooie muziek terwijl je gezamenlijk op de grond zit en met een paar minuten stilte. Ik voelde mij als een vis in het water.
Dit was in 2010 en eind van dat jaar was er in Rotterdam de jaarlijkse Europese ontmoeting van de gemeenschap en na de positieve ervaringen bij de studentenkerk heb ik me maar aangemeld voor de ontmoeting. Teruglezend in mijn dagboek naar wat ik tijdens de ontmoeting heb opgeschreven. Lees ik dat ik tijdens de vieringen in Ahoy een oase van rust, stilte en vrede ervoer. Verbondenheid voelde onder mensen die geraakt zijn door het verhaal van de kerk, een verbondenheid die over culturele en taalkundige grenzen heen gaat. Ook staat mij nu nog bij dat ik toen heb ervaren dat ik daar mag zijn wie ik ben. Mijzelf niet beter hoef voor te doen. Onvoorwaardelijke acceptatie. Zelfs voor een twijfelkont als ik. En die eensgezindheid waar ik zo bang voor was bleek wel mee te vallen.
Het is samen te vatten met de woorden verbondenheid, acceptatie en harmonie. Drie woorden die altijd weer terug komen als ik mij laat onderdompelen in het wonder dat Taizé heet.
Als ik dit zo lees lijkt het mij logisch dat na 2011 dit wonder mij niet meer los heeft gelaten.
