Even een raar denk-experiment: stel dat ik de opdracht zou krijgen een groep jongeren definitief van het geloof af te helpen, wat zou ik dan doen?
Ik denk dat ik ze in een busje zou stoppen en naar een afgelegen plek ergens ver weg zou vervoeren, in een verlaten deel van Frankrijk of zo. Ik zou ze daar in een soort kamp bij elkaar stoppen en op slechte bedden laten slapen, of in tentjes. Met slecht internet. Verder zou ik heel slecht eten voor ze maken: bij het ontbijt alleen een wit broodje met een stukje chocola en gore thee of chocomelk en later op de dag veel geprakt eten. En voor dat eten zou ik ze gerust twintig minuten in een rij laten staan. Drie keer per dag.
Verder zou ik ze – ook drie keer per dag – verplicht een kerkdienst laten bezoeken. Een vrij saaie: veel tamelijk eentonig zingen en veel stilte. Geen preek, niks opzwepends. Ik vermoed dat die jongeren na een week wel klaar zouden zijn met het geloof, denkt u niet?
De hierboven beschreven plek bestaat echt en heet Taizé. Taizé is een oecumenische kloostergemeenschap, met maar liefst honderd broeders. Het gekke is: alles wat ik hierboven schreef, klopt. Op één ding na: er zijn geen aanwijzingen dat jongeren dankzij Taizé hun geloof verliezen. Integendeel, ze blijven in grote aantallen naar Taizé komen, meestal vrijwillig, al jarenlang.
Ik was er met Hemelvaart een paar dagen, en keek mijn ogen uit. Drieduizend tieners zaten inderdaad drie keer per dag in de kerk, maar op het oog allerminst met tegenzin. Op vrijdagavond kregen de tieners na afloop van de dienst de gelegenheid te knielen bij een kruis. Ze deden het massaal en het ontroerde ze soms zeer, zo viel me op.
Wat is hier aan de hand? Waarom gaan jongeren, gelovig en ongelovig, anno 2022 met duizenden tegelijk naar een Franse kloostergemeenschap om te zingen en stil te zijn? “Het is hier cool, chill en rustgevend,” zeiden ze als ik ernaar vroeg. Misschien is het ook juist zo aantrekkelijk omdat vrijwel alles wat er gebeurt in Taizé, haaks staat op alle haast, prestatiedruk en herrie die jongeren normaal meemaken.
(Te) gekke plek, Taizé.
Verder zou ik ze – ook drie keer per dag – verplicht een kerkdienst laten bezoeken. Een vrij saaie: veel tamelijk eentonig zingen en veel stilte. Geen preek, niks opzwepends. Ik vermoed dat die jongeren na een week wel klaar zouden zijn met het geloof, denkt u niet?
De hierboven beschreven plek bestaat echt en heet Taizé. Taizé is een oecumenische kloostergemeenschap, met maar liefst honderd broeders. Het gekke is: alles wat ik hierboven schreef, klopt. Op één ding na: er zijn geen aanwijzingen dat jongeren dankzij Taizé hun geloof verliezen. Integendeel, ze blijven in grote aantallen naar Taizé komen, meestal vrijwillig, al jarenlang.
Ik was er met Hemelvaart een paar dagen, en keek mijn ogen uit. Drieduizend tieners zaten inderdaad drie keer per dag in de kerk, maar op het oog allerminst met tegenzin. Op vrijdagavond kregen de tieners na afloop van de dienst de gelegenheid te knielen bij een kruis. Ze deden het massaal en het ontroerde ze soms zeer, zo viel me op.
Wat is hier aan de hand? Waarom gaan jongeren, gelovig en ongelovig, anno 2022 met duizenden tegelijk naar een Franse kloostergemeenschap om te zingen en stil te zijn? “Het is hier cool, chill en rustgevend,” zeiden ze als ik ernaar vroeg. Misschien is het ook juist zo aantrekkelijk omdat vrijwel alles wat er gebeurt in Taizé, haaks staat op alle haast, prestatiedruk en herrie die jongeren normaal meemaken.
(Te) gekke plek, Taizé.
